នាមជាឪពុកម្ដាយប្រាកដជាគិតហើយថាខ្លួនមានតួនាទីសំខាន់ចំពោះកូនគឺត្រូវតែស្រលាញ់ យកចិត្តទុកដាក់ និងការពារពួកគេពីអ្វីគ្រប់យ៉ាងដែលអាចធ្វើឱ្យពួកគេឈឺចាប់។ តែជីវិតពិតក្ដីស្រលាញ់ពិតប្រាកដមិនមែនគ្រាន់តែការផ្ដល់អ្វីគ្រប់យ៉ាងឱ្យកូនទេ តែអ្នកត្រូវបង្រៀនពួកគេឱ្យចេះរឹងមាំ និងអាចដើរនៅក្នុងផ្លូវជីវិតដោយខ្លួនឯងបាន។ ជាក់ស្ដែង ៣ វិធីនេះទោះមើលដូចជាឃោឃៅ តែនឹងជួយបណ្តុះកូនឱ្យក្លាហាន មានទំនួលខុសត្រូវ និងមានជោគជ័យនៅថ្ងៃក្រោយ។
១. កុំជ្រៀតជ្រែកក្នុងការលំបាករបស់កូន៖ ឪពុកម្ដាយខ្លះព្រោះតែស្រលាញ់កូនខ្លាំងសុខចិត្តជួយកូនគ្រប់បញ្ហាមិនថារឿងតូចៗដូចជា បញ្ហាក្នុងសាលារៀន បញ្ហាជាមួយមិត្តភក្កិក្នុងថ្នាក់។ វាជាការពិតដែលថាការលូកដៃជួយកូនមិនមែនជារឿងខុស ប៉ុន្តែត្រូវដឹងថា ក្នុងជីវិតជាក់ស្ដែងថ្ងៃក្រោយគឺពួកគេត្រូវដើរខ្លួនឯង ហើយនៅលើផ្លូវជីវិតពិតកំពុងមានបញ្ហានិងការលំបាកជាច្រើនទៀតដែលកំពុងរងចាំពួគគេ។ ហើយបើអ្នកជាឪពុកម្ដាយចេះតែការពារកូនមិនឱ្យពួកគេប្រឈមជាមួយឧបសគ្គអ្វីសោះ ប្រៀបដូចជាអ្នកធ្វើឱ្យកូនបាត់បង់សមត្ថភាពដោះស្រាយបញ្ហាដោយខ្លួនឯង និងក្លាយជាមនុស្សដែលពឹងផ្អែកលើអ្នកដទៃ។
ជំនួសមកវិញអ្នកគួរបង្រៀនពួកគេឱ្យដឹងថាផ្លូវជីវិតគឺបែបនេះ មានទាំងសុខមានទាំងទុក្ខ ពេលខ្លះដួលតែត្រូវក្រោកឡើងដោយខ្លួនឯង។ នៅពេលដែលឪពុកម្តាយអនុញ្ញាតឱ្យកូនប្រឈមមុខនឹងបញ្ហា និងស្វែងរកដំណោះស្រាយដោយខ្លួនឯង ពួកគេនឹងរៀនពីភាពរឹងមាំ និងក្លាហានដែលសាលាណាមិនអាចបង្រៀនបាន។ ហើយតួនាទីអ្នកជាឪពុកម្តាយគួរតែសង្កេតមើលពីចម្ងាយ ហើយត្រូវស្ថិតនៅក្បែពេលពួកគេពិតជាត្រូវការជំនួយពិតប្រាកដ។
២. ហ៊ានឱ្យកូនរងទុក្ខ និងកុំតាមចិត្តកូនខ្លាំងពេក៖ ការស្រឡាញ់មិនមែនជាការផ្តល់អ្វីៗតាមបំណងរបស់កូនទាំងអស់ទេ។ ព្រោះជីវិតជាក់ស្ដែងមិនមានអ្វីដូចតាមបំណងរបស់យើងទាំងស្រុងឡើយ។ ហើយប្រសិនបើកុមារធំឡើងក្នុងបរិយាកាសដែលគេឱ្យអ្វីៗគ្រប់យ៉ាង បន្ថែមជាមួយការលួងលោមរាល់ពេលពួកគេចង់បាន ពួកគេនឹងមិនអាចទ្រាំទ្រសម្ពាធពិតក្នុងជីវិតពេលធំឡើងបានឡើយ។
ការបដិសេធអ្វីដែលពួកគេចង់បាន ឬបង្ខំឱ្យពួកគេធ្វើការផ្ទះ ធ្វើការសន្សំលុយ អាចធ្វើឱ្យកុមារមានអារម្មណ៍ថាត្រូវរងទុក្ខបន្តិច ប៉ុន្តែវាជាមេរៀនដ៏មានតម្លៃ។ ពួកគេនឹងរៀនចេះអត់ធ្មត់ ដឹងគុណ និងយល់ពីតម្លៃនៃការខិតខំប្រឹងប្រែង។ ការរងទុក្ខបន្តិចនៅថ្ងៃនេះ គឺជាគ្រាប់ពូជនៃភាពរឹងមាំនៅថ្ងៃស្អែក។ ពាក្យដែលថា “រងទុក្ខមុន រីករាយតាមក្រោយ” មានន័យជ្រៅជាងដែលគេគិត ព្រោះការអត់ធ្មត់ និងការតស៊ូជាផ្លូវឆ្ពោះទៅរកភាពជោគជ័យពិត។
៣. កុំការពារកូនពីភាពបរាជ័យ៖ ឪពុកម្តាយច្រើនព្យាយាមបំបាត់អ្វីៗដែលអាចនាំឱ្យកូនបរាជ័យ។ ពួកគេបារម្ភពេលកូនបានពិន្ទុទាប ខ្លាចកូនឈឺចិត្តពេលចាញ់ ឬរងការរិះគន់។ តែជីវិតពិត មិនអាចគេចផុតពីការបរាជ័យបានឡើយ។ តែភាពបរាជ័យទាំងនោះហើយជាគន្លងនាំឱ្យពួកគេមានជោគជ័យ។ កុមារដែលធ្លាប់បរាជ័យ តែងទទួលបានការបណ្តុះបណ្តាលឱ្យដឹង ចេះកែខ្លួន យល់ពីកំហុស និងបន្តព្យាយាម នឹងធំឡើងជាមនុស្សដែលរឹងមាំជាងគេ។ កុមារដូច្នេះនឹងរៀនដឹងថា ការបរាជ័យមិនមែនជាទីបញ្ចប់នៃជីវិតទេ ប៉ុន្តែជាជំហានដំបូងនៃភាពជោគជ័យ។
ត្រូវចាំថាកូនដែលធំឡើងក្រោមការបង្រៀនតាមលក្ខណៈបែបនេះ ទោះមើលទៅឃោឃៅបន្តិច តែពោរពេញដោយសេចក្ដីស្រឡាញ់ និងការទុកចិត្តពីឪពុកម្តាយ នឹងក្លាយជាមនុស្សដែលអាចឈរពឹងលើខ្លួនឯង មានភាពទំនួលខុសត្រូវ និងស្គាល់តម្លៃនៃជីវិតពិត៕
អត្ថបទដោយ៖ សារួ