ក្តីស្រឡាញ់ធ្វើឱ្យគូរស្នេហ៍កាន់តែស្និតស្នាលនឹងគ្នា។ ប៉ុន្តែហេតុអ្វីអ្នកខ្លះស្រឡាញ់គ្នាយូរៗ ទៅបែបជាលែងមានស្រឡាញ់គ្នាទៅវិញ? តាមលោក Andrew Matthews បានលើកឡើងថា ហ្វ្រេដនិងម៉ារី បានណាត់គ្នាជាលើកដំបូងទៅហូបអាហារពេលល្ងាច។ ហ្វ្រេដបានតាំងចិត្តថា ខ្លួននឹងធ្វើឱ្យពេលវេលានេះល្អឥតខ្ចោះ។ ប៉ុន្តែមានរឿងមួយកើតឡើងស្រាប់តែ ម៉ារី ធ្វើឲ្យសាឡាត់កំពប់លើភ្លៅរបស់នាង ហើយហ្វ្រេដនិយាយថា មិនអីទេ! ចាំខ្ញុំជូតឲ្យ ។ ពេលចេញពីហូបអី ម៉ារីស្រាប់តែបាត់សោផ្ទះទៀត ហ្វ្រេដនិយាយថា “មិនអីទេ ខ្ញុំក៏បាត់សោញឹកដែរ។
ក្តីស្រឡាញ់កន្លងផុតអស់ពេល ៣ឆ្នាំ។ ម៉ារី និងហ្រ្វេដ ក្លាយជាប្តីប្រពន្ធ ហើយក៏បានចេញទៅហូបអាហារពេលល្ងាចជាមួយគ្នា។ នាងធ្វើឲ្យអាហារសាឡាត់កំពប់លើភ្លៅ... ហ្វ្រេដក៏ស្រែកឡើងថា អូនប្រហែសណាស់ គួរឲ្យស្អប់! នាងភ្លេចសោផ្ទះ ហើយហ្រ្វេដក៏ស្រែកម្តងទៀតថា “ចំជាខួរក្បាលល្ងង់មែន!
នេះជាមេរៀនមួយ បញ្ជាក់ថា មនុស្សដូចគ្នា ស្ថានភាពដូចគ្នា ប៉ុន្តែអត្តចរិតបែរជាខុសគ្នា។ ហេតុអ្វី? ព្រោះតែការគិតរបស់យើងតើ! ពេលយើងស្រឡាញ់នរណាម្នាក់ យើងឆាប់ចេះអត់ឱនឱ្យគេឬដៃគូលឿន។ នៅពេលយើងចង់ខឹងឬស្អប់នរណាម្នាក់ហើយ យើងប្រែជាផ្តោតលើតែកំហុសរបស់ដៃគូច្រើនជាងមុន។ ហេតុការណ៍នេះមិនមែនបណ្តាលមកពីអត្តចរិតរបស់អ្នកនោះទេ គឺមកពីលក្ខណៈអារម្មណ៍របស់អ្នកចំពោះពួកគេនោះឯង។
ពេលដៃគូគិតពីចំណុចអវិជ្ជមានច្រើន តែងការពារខ្លួនឯងដោយនិយាយថា “ខ្ញុំគ្រាន់តែនិយាយការពិតតើ!”។ ប៉ុន្តែតាមពិតនោះគឺអ្នកបង្កើតទស្សនៈហើយក៏ហៅទស្សនៈរបស់ខ្លួនថាជាការពិត។ ចូរអ្នកជ្រើសរើសយកមនុស្សណាម្នាក់ ឬដៃគូដែលអ្នកចូលចិត្ត ហើយផ្តោតលើចំណុចល្អៗ ដែលអ្នកចូលចិត្តចំពោះគាត់ ពេលនោះទំនាក់ទំនងរបស់អ្នកនឹងប្រសើរឡើងជាមិនខាន។ វាអាចជាការងារដែលពិបាកហើយពេលខ្លះគួរឲ្យខ្លាចថែមទៀត ប៉ុន្តែវាមានដំណើរការល្អដែលហុចផលជាវិជ្ជមាន ពេលអ្នកបន្តផ្តោតការគិតវិជ្ជមានច្រើនលើដៃគូនោះ៕ អត្ថបទដោយ៖ ទ្រ សុភាព