Shailesh ដែលជាគ្រូបុរាណ និងជាគ្រូបង្ហាត់ដែលមានបទពិសោធបង្រៀន ១២ឆ្នាំនៅទូទាំងពិភពលោកបានអះអាងថាការលត់ដំខ្លួនគឺជាអ្វីមួយដែលមនុស្សជាតិបន្តរៀននៅគ្រប់ជំហាននៃជីវិត ហើយមេរៀនទាំងនេះកំណត់ថាតើជីវិតរបស់យើងនឹងមានសុខភាពល្អ ឬមិនល្អ។ ការលត់ដំខ្លួនមានឥទ្ធិពលលើថាមពលសំខាន់ៗទាំងអស់នៅក្នុងខ្លួនយើងជាវិជ្ជមានដែលនាំឱ្យមានសុខភាពល្អ និងរីកចម្រើន។ "តើអ្នកមិនចង់អោយកូនរបស់អ្នកមានសុខភាពល្អទេ?" គាត់សួរ។ តើចម្លើយរបស់អ្នកបាទ / ចាស? បន្ទាប់មកអានបន្តទៀតនៅ ៤ ចំណុចដើម្បីធ្វើជាម្ចាស់នៃសិល្បៈក្នុងការបង្រៀនកូនអោយចេះលត់ដំខ្លួន៖

ក) បង្កើតទម្លាប់របស់កូនៗ

Shailesh និយាយថាឪពុកម្តាយគឺជាសិទ្ធិអំណាចសម្រាប់កុមារ ប៉ុន្តែកុមារគ្រប់រូបគឺជាព្រលឹងដាច់ដោយឡែក។ ឪពុកម្តាយមិនមានសិទ្ធិក្នុងការផ្តួលរំលំបញ្ញាស្មារតី ឬបង្ខំព្រលឹងផ្សេងទៀតទេ បើទោះបីជាពួកគេបានផ្តល់កំណើតឱ្យកូនៗក៏ដោយ។ វាជាហេតុផលដូចគ្នាដែលគាត់និយាយថាយើងទទួលខុសត្រូវក្នុងការរៀបចំផែនការទម្លាប់ល្អសម្រាប់កូន ៗ របស់យើង។ ទោះយ៉ាងណាក៏ដោយក្នុងពេលតែមួយដោយមិនចាំបាច់ផ្តាច់យើងគួរតែធ្វើតាមទម្លាប់ជាមួយពួកគេ។ ធ្វើទម្លាប់មួយដែលអ្នកគិតថានឹងមានប្រសិទ្ធភាពសម្រាប់ពួកគេ។ ទម្លាប់មួយមានពេលវេលាដើម្បីភ្ញាក់ដឹងខ្លួនសិក្សាលេងនិងអ្វីៗផ្សេងទៀត។

ខ) ដោះស្រាយបញ្ហាជាមួយពួកគេមិនមែនសម្រាប់ពួកគេទេ

Shailesh មានប្រសាសន៍ថាជំនួយសម្រាប់ការងារជាមូលដ្ឋានគឺជាជំហានអវិជ្ជមានដំបូងឆ្ពោះទៅរកវិន័យដោយខ្លួនឯង។ ការលត់ដំខ្លួនមានន័យថាធ្វើដោយខ្លួនឯង! បង្រៀនគាត់ពីរបៀបធ្វើវាជាជាងធ្វើវាសម្រាប់គាត់។ ធ្វើឱ្យកុមារយល់ថាដំណោះស្រាយល្អបំផុតចំពោះបញ្ហាស្ថិតនៅជាមួយពួកគេហើយអ្នកតែងតែនៅទីនោះសម្រាប់ការផ្តល់យោបល់និងយោបល់។

គ) អាកប្បកិរិយាល្អ​ មិនបង្ហាញពីវិន័យផ្ទាល់ខ្លួនទេ

Shailesh មានប្រសាសន៍ថា “ក្មេងដែលមានអាកប្បកិរិយាល្អមិនចាំបាច់មានការប្រៀនប្រដៅដោយខ្លួនឯងនោះទេ” ។ គាត់បន្ថែមទៀតថាទោះបីជាអាកប្បកិរិយាល្អអាចបង្ហាញពីការភ័យខ្លាចនៃការស្តីបន្ទោស ឬការអនុវត្តន៍ដដែលៗ ការលត់ដំខ្លួនបង្ហាញពីអាកប្បកិរិយា និងការគ្រប់គ្រង។ វិន័យផ្ទៃក្នុងមានតិចតួចណាស់ទាក់ទងនឹងអាកប្បកិរិយា។ កោតសរសើរអាកប្បកិរិយាល្អ ប៉ុន្តែបើទោះបីជាកុមារដែលមានអាកប្បកិរិយាល្អមានតម្រូវការនិងសំណូមពរដែលមិនចាំបាច់ដើម្បីពង្រីក / ផ្លាស់ប្តូរទម្លាប់សូមរំលឹកពួកគេថាវាមិនស្ថិតនៅក្រោមអាកប្បកិរិយាល្អទេ។

ឃ) ការគ្រប់គ្រងខ្លួនឯងមានអាកប្បកិរិយាវិជ្ជមាន

ឪពុកម្តាយគួរតែធ្វើឱ្យកុមាររកមើលភាពវិជ្ជមានសូម្បីតែនៅក្នុងកំហុស និងការតាមដានរបស់ពួកគេ។ រឿងនេះកើតឡើងនៅពេលឪពុកម្តាយយល់ថាកំហុសគ្រាន់តែជាកំហុស ហើយមិនមែនជាគុណតម្លៃអវិជ្ជមាននៅក្នុងខ្លួនកូនៗ របស់ពួកគេទេ។ ឪពុកម្តាយមានទំលាប់ស្តីបន្ទោស និងការធ្វើខុសដែលធ្វើឱ្យមានកំហុសខុស។       Pankaj នាយកប្រតិបត្តិទីផ្សារនិងជាឪពុករបស់ក្មេងស្រីពីរនាក់បាននិយាយថា“ ខ្ញុំយឺតពេលទៅធ្វើការពេញមួយសប្តាហ៍មុនពីព្រោះខ្ញុំនឹងចូលគេងយឺតជាងធម្មតា” ។ នៅពេល Pankaj គូសបញ្ជាក់ពីកំហុសរបស់គាត់និងផលវិបាកដល់កូនស្រីគាត់គាត់បានចង្អុលបង្ហាញថាគាត់ចាត់ទុករឿងនេះជាវិជ្ជមានជាជាងការរៀនសូត្រអវិជ្ជមាន។ វិជ្ជមានគឺថាការចូលគេងទាន់ពេលវេលាធ្វើឱ្យការងារកាន់តែប្រសើរហើយអវិជ្ជមានគឺបន្ទោសការងារហួសហេតុសម្រាប់ការពន្យាពេល។ នៅពេលក្មេងយល់ថាសូម្បីតែកំហុសក៏មានឥរិយាបទជាក់លាក់ដែរពួកគេមិនស្ទាក់ស្ទើរក្នុងការប្រៀនប្រដៅខ្លួនឯងទេ។

រាល់ចំណុចដែលបានរៀបរាប់ខាងលើស្តីពីការទូន្មានប្រដៅខ្លួនឯងចំពោះកូន គឺអាចធ្វើទៅបានលុះត្រាតែអ្នកចូលរួម និងមានគំនិតច្បាស់លាស់លើច្បាប់ដែលអ្នកចង់ឱ្យកូនធ្វើតាម៕

ប្រភព៖ https://flintobox.com/

ប្រែសម្រួល៖ ម៉ាង វិសិដ្ឋារតន៍